Rusland: Overpeinzingen

Lieve iedereen,

Ik zit inmiddels, na veel gesjouw, op de trein richting een niet nader genoemde luchthaven en hoewel dit me ten zeerste verblijdt zou ik het met u willen hebben over het landschap dat voorbijglijdt en me tegemoetkomt door de raampjes van deze moderne, comfortabele treincoupé.

U weet dat ik verblijf in Moskou en u heeft zich zeker en vast een beeld gevormd van deze prachtige stad, al dan niet beïnvloedt door de berichtjes die ik in al mijn naïviteit het wereldwijde web opslinger. Maar weet u ook wat er zich buiten Moskou bevindt?

Laat ik beginnen met de kleuren van de Russische spoorwegmaatschappij. De weg die deze naar Westers model geconstrueerde airportshuttle aflegt wordt omzoomd door staalkleurige golfplaten, getooid met een bloedrode bies.

Daarachter bevindt zich een ander, typisch Russisch, grootstedelijk fenomeen: de Moskouse voorsteden. Appartementsgebouwen als blokkendozen. Winkels waar ze kennelijk alleen worst, melk en vlees verkopen. Grootvaders in bontmutsen die in de vrieskou op de trolleybus wachten.

Vervolgens de typisch Russische dorpen. Het woord “dorp” krijgt een heel andere betekenis wanneer u deze heeft mogen aanschouwen. Houten huisjes. Badhuisjes. Vervallen huisjes. Een vijver, die voorlopig de winter heeft weten te overleven. December valt warmer uit dan verwacht en ondergetekende wacht nog steeds op de beloofde bergen sneeuw.

Een vervallen fabriek en hier en daar een hypermarkt.

Velden, berkenbossen.

Een winkelcentrum naar Westers model dat, naar aloude gewoonte (nu ja, die gewoonte moet in de laatste twintig jaar ontstaan zijn) ergens in het midden van nergens bezoekers moet trekken. Grootvaders met bontmutsen. En echtgenotes, misschien.

Zij maken zich op voor het nieuwe jaar, dat nadert, met rasse schreden, sneeuw en ijs, en misschien ook een vlokje geluk.

Ik maak me op voor de kerst.

Tot snel.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

Kerstmis

Lieve iedereen,

Zoals u weet komt Kerstmis – u weet wel, die feestdag met familie, lekker eten, lichtjes, een boom met pakjes….- er spoedig aan.

Hoewel dit me ten zeerste verblijdt, dien ik helaas te melden dat een zekere somberte me de laatste dagen regelmatig overvalt.

De winter is in het land en hoewel de sneeuw het overvloedig aanwezige grijs verhult en de stad van tijd tot tijd een zweem van sprookjesachtigheid verleent, hangt de duisternis en het gebrek aan geliefden als een regenwolk over het gemoed van de inwoners van het huis.

Je weet niet hoe schoon je kamer is tot je plotsklaps terechtkomt in een groot gebouw met kleine kamers en je het belang van een stofzuiger ontdekt. Met een temperatuur die het vriespunt doet rillen van de kou, lijkt dubbele beglazing de uitvinding van de eeuw.

Licht wordt een cadeau, een vriendelijk woord een noodzaak.

Thuis wordt een soort wonderland waar de straat oversteken niet noodzakelijk gelijkstaat aan je leven riskeren. Waar men het woord kerstmarkt kent. Waar ik speculaas kan kopen. Waar een speelgoedwinkel tot hofleverancier wordt benoemd (wist u dat Russen erg moeten lachen wanneer ze horen dat mijn thuisland een koning en een koningin heeft?).

Het maakt me ontzettend gelukkig u te kunnen meedelen, lieve lezer, dat ik mij spoedig weer thuis zal bevinden en hoewel ik het mij vroeger (voor ik wist wat koud betekende) niet kon voorstellen: er is geen enkele plaats ter wereld waar ik liever wil zijn.

En geen nood: ik weet dat België de fata morgana is en Moskou de woestijn, maar ik keer even gauw weer terug naar deze ijzige hoofdstad en u kan zich spoedig verwachten aan meer willekeurige verhalen over willekeurige zaken/mensen/plaatsen.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika