Lieve iedereen / Dear everyone,
Het is nu precies een maand
geleden dat ik, na enkele emotionele weken, gevuld met afscheid in al haar
vormen, terugkeerde naar België, naar Leuven, naar huis. Een maand die, zoals
de clichés het willen, voorbij is gevlogen. Juni heeft veel indrukken, maar
slechts weinig bijzonderheden nagelaten, en bood ruimschoots de mogelijkheid
tot terugblikken, herkauwen, overpeinzen. Ik kan u nauwgezet verslag doen van
mijn belevenissen in Moskou, u precies uit de doeken doen waar ik at, sliep,
lach, leefde. Maar wat heeft u eraan? En bovendien, wat heb ik eraan?
It’s been a month
since I, after a couple of emotional weeks, filled with every possible manner
of goodbye, returned home, to Leuven, to Belgium. A month wherein time, of
course, went by incredibly fast. June left many impressions, but they will
barely last. June also offered me the time and the possibility to look back, to
chew over and to rethink. I could meticulously offer you a report of all that
has happened to me in Moscow, tell you where I ate, slept, laughed and lived.
But what good is that to you? And besides, what good is that to me?
Gedurende mijn verblijf in de
Russische hoofdstad heb ik het voorrecht gehad volledig uit mijn gebruikelijke
context gerukt te worden. Zoals u reeds hebt kunnen lezen, heeft dit een bij
momenten uiterst onaangename indruk op mij gemaakt. Sommigen onder u hadden dit
reeds voorspeld, maar sinds mijn terugkeer valt het mij bijzonder zwaar om me
de negatieve kanten van mijn verblijf in ons geliefde Rusland voor de geest te halen.
Ik zou van deze gelegenheid gebruik willen maken, lieve lezer, om datgene wat
mij het meest is bijgebleven van mijn avontuur op te lijsten en te gebruiken
als houvast wanneer ons Belgenland mijn verbeelding dwingt mijn herinnering aan
Moskou te misbruiken als een onbehoorlijk soort escapisme.
During my stay in the
Russian capital, I was given the privilege to be torn out of my usual
surroundings. As you may have read, from time to time, this left quite an
unpleasant impression on me. Some of you have foreseen this, but since my
return, it’s been very difficult for me to call to mind the less positive
aspects of my stay in our beloved Russia. I would like to use this opportunity,
my dear reader, to make a list of all the things that occurred during my little
international adventure and that stuck in my memory and use this list as a
support for when this country forces my imagination to use my memory of Moscow
as an improper kind of escapism.
U, lieve lezer, bent gedurende
enkele maanden steeds een onzichtbare, stille getuige geweest van mijn
ervaring. Desondanks kunnen slechts enkelen onder u precies de impact begrijpen
die deze periode op mij, een kneedbare twintigjarige, gehad heeft. Helaas is
het risico om in clichés te vervallen, wanneer het gaat om zulke ingrijpende
aangelegenheden, zodanig groot dat u en ik er helaas niet aan zullen
ontsnappen. Excuseert u mij, lieve lezer. Ik doe ook maar mijn best. Waar het
op neerkomt, wat me het meest is bijgebleven wanneer ik terugdenk aan die
periode die samenhangt door middel van sneeuw, warmte, liefde, kilte en de
meest fantastische personen die u ooit zult zien, het woord dat het beste de
gevoelens beschrijft die alomtegenwoordig waren in onze jonge, roekeloze
harten: intens. Daar hebt u ze al, lieve lezer. De clichés. Maar toch is het
zo.
You, dear reader, have
been, for several months, an invisible, silent witness of this experience.
Nonetheless, only some of you can understand the impact that this adventure had
on me, a mouldable twenty-year-old. Unfortunately the risk of lapsing into
clichés, when writing about such important affairs, is inevitable. I apologize,
dear reader. I’m doing my best. The thing that stuck with me most when I think
about this time that in my mind is glued together with snow, warmth, love, cold
and the most amazing people ever, the word that best describes the feelings
that filled our young, reckless hearts: intense. There they are, dear reader.
The clichés. But it’s the truth.
Hoewel het mij diep bedroeft te
moeten meedelen dat eerder gemis mijn zwartste Moskouse momenten en daarbij het
gemis van mijn familie doet verbleken, zal eenieder die de Russische hoofdstad
tijdens haar donkerste maanden heeft gezien zich herinneren hoe haar grijze
gebouwen, zwarte hemels en viezige sneeuw elk gevoel van droefheid, gemis en
eenzaamheid versterken.
Even though it saddens
me to say that my blackest moments in Moscow, and with those the missing of my
family, don’t compare to older missing, I honestly believe that everyone that
saw the Russian capital during her darkest months will recall how her grey
buildings, black skies and dirty snow intensify every feeling of sadness,
sorrow and loneliness.
Elke munt komt natuurlijk met
twee kanten en hoewel ik in Moskou verscheidene moeilijke momenten heb beleefd,
doet het mij plezier u te kunnen vertellen dat ik in Moskou ook de mooiste en
simpelweg meest gelukkige momenten van mijn leven heb beleefd. Sommige van deze
ogenblikken zijn allerminst opmerkelijk, maar blinken uit door hun eenvoud. Het
gevoel van puur geluk ging gepaard met het gevoel van geluk hebben, geluk
hebben om hier te mogen zijn, geluk hebben om met zulke mooie mensen zulke
mooie momenten te beleven. Keer op keer het Rode Plein opwandelen en nooit
minder onder de indruk zijn. Met mijn lieve kamergenote wild in het ronddansen
op Belgische muziek met een Belgisch biertje in de hand, in een plotse
oprisping van patriottisme. Per ongeluk vuurwerk afsteken op een
semi-geïmproviseerde Sinterklaasviering. Het nieuwe jaar inluiden met vuurwerk
en vervolgens een wals dansen omdat dat zo de gewoonte schijnt in Oostenrijk.
Naar de bevroren Volga turen. Eindeloze treinreizen. Een toren van stenen
bouwen ergens op een strand in het Zuiden van Rusland om vervolgens naar een
Olympische ijshockeywedstrijd te gaan kijken. Leren paaldansen. Een dure
cocktail drinken die de naam draagt van een legendarische metalband, in een bar
op een dak, met een uitzicht over Moskou. Naar de bliksem kijken, vuurwerk
afsteken op een brug over de Moskva en afscheid nemen van een vriendin aan de
voet van Moskous mooiste kathedraal. Nieuwe vrienden ontmoeten. Afscheid nemen.
Every coin has two
sides however and even though I lived through several difficult moments in
Moscow, it pleases me to be able to say that some of my most beautiful and happiest
memories happened to me there. Some of these moments don’t seem even remotely
remarkable, but their simplicity is what makes them special. The feeling of
pure happiness I felt, was accompanied by a feeling of being lucky. Lucky to be
here. Lucky to spend such beautiful moments with such beautiful people. To be
able to stand on Red Square again and again and never be less impressed. Wildly
dance around with my dear, dear roommate, to Belgian music, with a Belgian beer
in hand, in a sudden blast of patriotism. Accidentally letting of fireworks on
a semi-improvised Saint-Nicholas celebration. Starting the new year with
fireworks and then dancing a waltz, because that happens to be tradition in
Austria. Staring at a frozen Volga. Endless train rides. Building a tower of
rocks, somewhere on a beach in the South of Russia and then watching an Olympic
hockey game. Learning how to pole-dance. Drinking an expensive cocktail, named
after a legendary metalband, in a bar, on a roof, with an excellent view of the
city. Watching lightning, letting off fireworks on a bridge over the Moskva
river and saying goodbye to a friend in the shadow of Moscow’s most beautiful
cathedral. Meeting new friends. Saying goodbye.
Ik wilde nog veel meer schrijven,
lieve lezer, maar dit lijkt me een goed punt om te stoppen. Ik laat het even bezinken.
I wanted to write a
lot more, but this seems like a good place to stop. I have to chew it
over for a while.
Ik ben overigens niet van plan
deze blog stop te zetten nu ik ben teruggekeerd. Ik heb gemerkt dat ik steeds
vaker tegen dingen aanloop die in directe relatie staan tot mijn verblijf in
Moskou. Hier vind ik een uitstekend platform om van tijd tot tijd alle
tegenstrijdige gevoelens die in me opkomen van me af te schrijven.
By the way, I’m not
planning to stop this blog, now that I have returned home. I’ve noticed that
new issues keep popping up that are directly related to my stay in Moscow. This
blog is an excellent platform to write it all off every now and then.
Veel liefs uit Leuven / Lots of love from Leuven,
Malaika
