Ode aan Leuven

Lieve iedereen,

Laat ik me, om deze splinternieuwe blog op gepaste wijze in te luiden, eerst even voorstellen. Ik heet Malaika, ben 19 jaar oud, studeer Slavistiek en Oost-Europakunde en vertrek morgenochtend vroeg voor 10 maand op uitwisseling naar Moskou.

De koffer staat reeds klaar (met een idioot gewicht van 22, 9 kilogram), het paspoort is veilig opgeborgen in de handbagage en de roebels hebben hun plaats in de portefeuille teruggevonden.

Ik bekijk deze reis met gemengde gevoelens. Enerzijds wil een deel van mij niks liever dan voor altijd in Leuven blijven, afgezien van een citytripje hier, of een strandvakantie daar. Dit deel verkiest in een hoekje zitten huilen boven administratieve zaken regelen en kleren in een koffer proppen. Het andere, gelukkig overheersende deel kan niet wachten tot het vliegtuig naar Tallinn dan eindelijk opstijgt en ik dit saaie, grijze landje
eindelijk vaarwel kan zeggen. Tijdelijk dan toch.

Is er dan niks dat ik zal missen? Natuurlijk wel: familie, vrienden en de gezelligheid van Leuven, onvindbaar in de Russische hoofdstad.

Waar Moskou, het centrum van de Russische politieke, administratieve en culturele wereld, gekenmerkt wordt door alles wat groot, luid en prachtig (of afgrijselijk) is, wordt mijn hometown getypeerd door iets dat tussen relatieve rust en gezellige drukte in hangt. In Leuven kan ik winkelen zonder steeds vier rijvakken over te moeten en kan ik een terrasje doen zonder vergast te worden door het aanwezige verkeer. Hier staat naar school fietsen niet gelijk aan zelfmoord en kan ik over straat zonder torenhoge hakken.

Moskou is prachtig, maar de Oude Markt kent zijn gelijke niet, ook niet in de Russische hoofdstad.

Daarom, medeleuvenaars, familie, vrienden, studiegenootjes: ik ga jullie, ondanks de verlokkingen die het leven in de Russische Federatie mij de bieden heeft, allemaal ontzettend hard missen.

Tot over tien maand,

Malaika