Kamer: Update II

Lieve iedereen,

Kortgeleden – nu ja, ondertussen al weer een hele poos – vroeg ik u om hulp. Ik vertelde u over het sneue hokje dat ik diende te bewonen en mijn wanhopige zoektocht naar gezelligheid.

Ik ben fier en trots u te kunnen meedelen dat er flinke vorderingen zijn gemaakt. Ik zou graag mijn lieve kamergenote L. willen bedanken. Met haar aangeboren neiging tot wanorde en het verzamelen van allerlei opmerkelijke prullaria heeft zij mijn kamertje sterk verblijd.

Voor eerdere afbeeldingen van mijn dierbare hokje verwijs ik u graag door naar dit artikel:

http://frommoscowwithlovex.blogspot.ru/2013/09/kamer-update.html

Kijkt u even mee:

Voor

 

Na

U ziet, een hele verbetering! Rond mijn frambozenroze nestje heb ik allerlei herinneringen verzameld. En verjaardagskaarten. Verder heb ik wat rommel allerhande neergepoot op mijn kast, want ja, rommel moet er ook wezen. Rechtsboven ziet u de theepot die mijn kamergenote heeft meegebracht van een van haar nachtelijke omzwervingen doorheen de stad. Een theepot met een verhaal. Helaas is ie lek, dus dient ie als bloempot.

Verder hebben zich door de gehele kamer steeds meer tekenen van leven verspreid:

Wie herkent de artiest aan wie dit hoofd toebehoort?

U ziet, een hele verbetering! Weest u overigens niet bang lieve lezer, de inhoud van alle lege flessen die u hier ziet en die we vakkundig hergebruiken als boekensteun of vaas – recyclage is immers alles – hebben we keurig gedeeld met de rest van de gang. Beter een goede buur dan een verre vriend!

Verder gaat het leven hier zijn gewone gangetje:

Om af te sluiten zou ik u willen adviseren om de inhoud van deze artikeltjes die ik vakkundig, maar onbevangen het wereldwijde web opwerp steeds met een flinke korrel zout te nemen. Maakt u zich vooral geen zorgen over mijn gezondheid/veiligheid/persoonlijke hygiëne/slaapritme… U kan er van uit gaan dat ik goed op mezelf pas.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

De Moskouse metro: een kleine gedragscode

Lieve iedereen,

Vandaag zou ik het met u willen hebben over een even afschrikwekkend als wonderbaarlijk aspect van deze stad: de metro. 

Het Moskouse metronetwerk is prachtig, uitgebreid en dodelijk efficiënt. Indien u niet bekend bent met de subtiele wetten die het gebruik van dit stelsel in goede banen leiden, kan het u onmogelijk toeschijnen om zonder kleerscheuren de plaats van bestemming te bereiken. Daarom een kleine gedragscode:

1)      Heb respect voor het begrip “persoonlijke ruimte”

Zelfs tijdens het spitsuur wordt het geapprecieerd indien u netjes uw handen (en de rest van uw lichaam) bij uzelf houdt. Wanneer u dit vergeet kan het al snel als seksuele intimidatie worden beschouwd, zeker door jonge, blonde studentes.

2)      Wees hoffelijk

Bied steeds uw plaats aan aan de minder mobiele medemens, zoals daar zijn de oudere dame, de zwangere vrouw, of de oorlogsveteraan met ontbrekende ledematen. Uw kans om wat oprecht vriendelijke woorden te ontvangen van een echte Moskoviet!

3)      Gebruik uw gezond verstand

Neem geen zitplaats aan van een oudere heer wanneer u een aantrekkelijke, jonge blondine bent. Praat geen Engels wanneer u een geüniformeerd of enigszins officieel persoon kruist (men zou zomaar kunnen denken dat u Amerikaan bent!). Probeer eventuele dronkenschap steeds zo goed mogelijk te verbergen.

4)      Twijfel nooit

Op drukke momenten kan er zich een rij vormen aan de roltrappen die de indruk wekt dat er gratis iPhones worden uitgedeeld. Ongetwijfeld is de persoon achter u een oud dametje dat zich de Sovjetunie nog levendig herinnert en dus meer ervaring heeft met in de rij staan dan uzelf. Zij zal u proberen voor steken, en vijf andere dametjes met haar. Daarom: twijfel niet wanneer het uw beurt is en stap die roltrap op! Anders riskeert u overrompeld te worden door oude dametjes met wollen mutsjes.

5)      Lach niet!

De belangrijkste, meest essentiële regel, de ongeschreven wet die u heelhuids door het Moskouse metronetwerk zal loodsen: kijk niemand in de ogen en lach vooral niet! Dit wordt als uiterst onbehoorlijk beschouwd en zal leiden tot kwade blikken en/of oeverloze pogingen u in bed te krijgen. U bent bij deze gewaarschuwd!

Veel liefs uit Moskou,

Malaika

Jaroslavl: Fragmentarisch verslag

Lieve iedereen,

Kortgeleden voelde ik, en enkele Belgische medestudenten met mij, de dringende noodzaak om tijdelijk uit deze betonnen kooi van een stad te ontsnappen, richting Gouden Ring, richting Volga, richting een middelgrote stad, gelegen op 250km van het grauwe Moskou: Jaroslavl.

Ik ga u niet vervelen met een ellenlang verslag van alle gebeurtenissen en mensen die ons pad gekruist hebben, maar zou u graag deelgenoot maken van enkele bijzondere momenten die ik heb mogen ervaren en die me des te dierbaarder zijn omdat ze, zoals u spoedig zult zien, in schril contrast staan met de dagelijkse werkelijkheid van het leven in de Russische hoofdstad.

In een treinstation in een of andere godverlaten voorstad waar we wat tijd te doden hadden kochten we wat worst, om deze vervolgens in de stationshal te nuttigen. Biedt een ons onbekende oudere man met een ietwat blozend gezicht ons plotsklaps een stuk brood aan. "Voor bij de worst, echt Moskous brood!" U begrijpt dat weigeren onbeleefd zou zijn geweest en onder het genot van een lekker stuk worst vergezeld van echt Moskous brood kregen we vervolgens het levensverhaal van de aardige man te horen. De moraal? Enkel een idioot verlaat Moskou! En er werd ons prompt een echte Russische gehaktbal aangeboden. Voor bij het brood. En de worst. Een waar genot, dat geef ik u zwart op wit.

Intussen viel de avond reeds en werd het stilaan tijd voor de trein. Het correcte perron vinden zonder enige verlichting is geen sinecure en bovendien bleek, eens daar aangekomen, het perron slechts een meter breed. Wist u dat u om uw perron te bereiken gewoon de sporen over moet in dit prachtige, veilige land? In het donker? Ik ook niet. Dank u wel...

Beeld u zich deze situatie eens in, lieve lezer: de trein komt aan. Een enorme massa mensen stapt uit en een andere massa mensen wilt de trein in. Het is donker. Het miezert. Het perron is een meter breed. U begrijpt. Chaos. Niemand die een kant op kan. Omaatjes die luidkeels roepen dat ze door willen. Een Russische stem die ons vraagt of we buitenlanders zijn en ons toeroept de sporen op te gaan. De stem maant ons aan verder te lopen. En verder. Nog een stukje. Over de sporen. Voorbij de massa. We klimmen het perron op, en de trein. We maken kennis met Sasha, trots inwoner van Jaroslavl. We openen een biertje, eten chips en spelen kaart. We komen aan in Jaroslavl en Sasha brengt ons naar het hostel. We rijden in de trolleybus.

De volgende ochtend ontbijten we in een schilderachtig restaurantje. Mijn bord heeft de vorm van een koe. Of een schaap. We raken er niet uit. We maken ons klaar om te gaan, wanneer de bazin ons toeschreeuwt dat de Olympische vlam langskomt. We rennen naar buiten, jas over de arm. We bekijken de parade en ik steek een arm in mijn mouw. Een willekeurige voorbijganger helpt me in mijn andere mouw. (Neemt u alstublieft akte van het mentaliteitsverschil: in Moskou gooit men u deuren in het gezicht, in Jaroslavl helpt men u uw jas in).

En dan...De Volga... Lieve lezer, het valt me uiterst zwaar om de woorden te vinden die het gevoel kunnen beschrijven dat me overviel toen ik deze legendarische rivier mocht aanschouwen. Blijdschap? Vreugde? Vrijheid? Puur geluk? Misschien, maar het dekt de lading geenszins. Wat me overviel was een gevoel van innerlijke kalmte dat haast aanvoelde als een godsgeschenk na twee maanden van grijze haast.

Moskou vreet aan een mens, veroorzaakt slijtage van de zintuigen, stompt karakter, gevoelens en zin voor empathie af. Moskou verhardt haar inwoners, keert hen naar binnen en maakt hen blind voor de wereld om hen heen.

De lucht in deze stad is giftig, aan de oevers van de Volga ruikt de lucht naar rust.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika