Feest

Lieve iedereen,

Zoals u ongetwijfeld niet is ontgaan (tenzij u onder een steen woont), leven we sinds kort in het jaar 2014. Ik wens u en uw geliefden alvast het allerbeste voor dit nieuwe jaar.

Ik ontving het bijzondere voorrecht de jaarwisseling door te brengen in Moskou, de prachtig versierde hoofdstad van de Russische Federatie, en hoewel dit me allemaal zeer wonderlijk toescheen zou ik het vandaag met u willen hebben over een eerder onverwacht aspect van deze feestdag, die voor Russen, sinds de opkomst van het communisme, zo belangrijk is.

Merkwaardig genoeg ontbreken Moskovieten elk vermogen tot feestvieren.

Ik bespaar u een gedetailleerd verslag van de gebeurtenissen die mijn nieuwe jaar inluidden, maar zou aan de hand van een schets van enkele cruciale momenten mijn hypothese kracht bij willen zetten.

Ik besloot – en de helft van de stad met mij – naar het Rode Plein te trekken om daar het aanbreken van het nieuwe jaar te vieren. Zoals u weet zijn terroristische aanslagen Moedertje Rusland niet vreemd en de aanwezige politiemacht kon zich qua aantal dan ook meten met de massa feestvierders.

Ik werd vergezeld door een Oostenrijker en een Italiaanse. Het nieuwe jaar werd ingeluid met vuurwerk. We kusten en knuffelden elkaar alsof het nieuwe jaar meteen ook het laatste zou zijn. Ik danste een Nieuwjaarswals (dat schijnt traditie te zijn in Oostenrijk).

En de Russen? Die deden het volgende:

U begrijpt dat het gebrek aan enthousiasme ons lichtelijk verbaasde.

We trokken verder naar onze favoriete bar. Rond twee uur kon geen enkele Rus meer op z’n benen staan. De minst door alcohol bedwelmde types waren de twee mannen die, zich wanhopig aan de toog vastklampend, de situatie in Oekraïne bespraken en de man die me, kennelijk ten einde raad, ten huwelijk vroeg. 

Ik hoop dat u begrijpt, lieve lezer, hoeveel dit zegt over de staat waarin de rest van de bar zich bevond.

Nieuwjaar kwam en ging en voor ik het wist stond Kerstmis voor de deur (orthodox Kerstmis dan, zoals u weet valt Kerstmis gewoonlijk voor Nieuwjaar). Hoewel Kerstmis sterk aan belang heeft ingeboet onder het communisme, scheen het ons, naïeve Europeanen, toch toe dat deze mooie feestdag niet zomaar bij het huisvuil kan worden gezet. Fout.

Kerstmis is voor mij, zeker sinds ik een behoorlijk deel van vorig jaar in deze grauwe stad heb moeten (mogen?) doorbrengen, een feest van licht, familie, gezelligheid en lekker eten.

Russen grijpen deze zevende dag van het nieuwe jaar aan om te gaan winkelen, iets waar bovengenoemde Italiaanse en ik niet van op de hoogte waren toen we gisteren besloten enkele noodzakelijke en niet noodzakelijke aankopen te doen in shoppingcenters in en buiten het centrum.

Het aantal Russen dat ons voorbeeld had gevolgd was niet te tellen en het aantal met reclame bedrukte plastic winkeltasjes dat ze met zich meezeulden al evenmin.

Het enige moment van gezinsgeluk dat ik mocht aanschouwen bestond uit een moeder met twee dochters, alle drie overdadig gedecoreerd met merkkledij die een slordige vijfentwintig jaar geleden nog het label sciencefiction had mogen dragen en een vader/echtgenoot die gedwee de portefeuille speelt om zijn gezin van nog meer weelde te voorzien, de goede voornemens al lang vergeten. 

De achtjarige dochter met een beker Starbucks in de hand.

Een voorbeeld van een land dat zichzelf vooruit katapulteert, maar hierbij ook waarden, tradities en zichzelf in hoog tempo voorbijsnelt.

Veel liefs uit Moskou,

Malaika