Jaroslavl' - Perm'

" God's never heard of Belgium,

   but loves it just the same.

   For God is kind,

   and doesn't mind, 

   He's not impressed with fame."

                   - Alexander McCall Smith 

                            44 Scotland Street

Lieve iedereen, 

Kortgeleden zag ik me geconfronteerd met een treinrit van zo'n twintig uur, van Jaroslavl', op zo'n 250km van Moskou, tot Perm', aan de voet van de Oeral, de bergketen die Europees Rusland van Azië scheidt. 

De Russische spoorwegen vormen zowat het enige, enigszins georganiseerde onderdeel van dit reusachtige land en zijn tevens een wereld op zich, met eigen wetten, gebruiken en een heel eigen atmosfeer.

In Jaroslavl' vroor het zo'n elf graden, maar door de niet aflatende wind en de ijzige kilte van de Volga daalde de gevoelstemperatuur aanzienlijk. 

De trein die ons naar Perm' zou voeren komt aan, schijnbaar uit het niets én stipt op tijd. Zowel de kou als de stiptheid verbazen me. Een spoorwegbeambte stapt uit en controleert met een plechtig gezicht onze vervoersbewijzen. Ze wordt op de voet gevolgd door een groep Russische jongeren. Een van hen slaakt een veelbetekenende kreet van verlichting en dankt de heer voor de frisse lucht.

We overbruggen een kloof van een halve meter, verliezen, gebukt onder ettelijke kilo's bagage, haast ons evenwicht op de met ijs bedekte drempel van de slaapwagon en een ons maar al te bekende geur kruipt ons tegemoet en slaat ons in het bevroren aangezicht. 

Nu moet u weten, lieve lezer, dat er een bijzonder specifiek en onaangenaam geurtje kleeft aan een ongewassen Rus. Deze geur, me reeds bekend door de veelvuldige ritjes op de Moskouse metro die, al dan niet tijdens het spitsuur, steeds bevolkt wordt door oudere dametjes en heertjes die deze walm verspreiden, vulde de wagon, deze keer merkwaardig genoeg bijgestaan door het aroma dat gewoonlijk een muffe zolder kenmerkt. Het bevroren perron scheen me plots niet eens zo onaantrekkelijk toe.

Wie reeds bekend is met de Russische spoorwegen weet dat een Russische slaaptrein naast deze geur ook een charme uitwasemt die elders ter wereld zijn gelijke niet kent.

Ik maak mijn bed (en stel vast dat mijn deken eenzelfde luchtje verspreidt als de rest van de trein...of is het mijn trui? Help!), sla uit het raam de besneeuwde Russische landschappen gade die langzaam voorbij glijden, eet brood met worst (hoe kan het ook anders?) en lees een honderdtal pagina's in een stevige klassieker van de Russische literatuur (dit schijnt de twee Russische blondines waarmee we een hokje delen een tikje te beangstigen: "Waarom zou je zoveel lezen? en zo'n dik boek?!"). Neem akte van het feit dat veel Russen niet schijnen te begrijpen dat ook wij het Russisch machtig kunnen zijn. Min of meer.

Het licht gaat uit. Ik ga proberen wat te slapen.

Veel liefs uit...nu ja, ergens tussen Jaroslavl' en Perm', zoveel is zeker.

Malaika