Typisch Russisch? II / Typically Russian? II

Lieve iedereen / Dear everyone,

Een zekere tijd geleden liet ik u kennismaken met enkele typisch Russisch eigenaardigheden. De Russen vormen namelijk een eigenaardig volkje en eigenaardige volkjes bezitten gewoonlijk de merkwaardige gewoonte een boel aan eigenaardigheden te bezitten. Inmiddels kan ik hen beschouwen als mijn naaste kennissen, buren en vrienden en heb ik een uitgebreide blik kunnen werpen op hun gewoontes, gedragsregels en opvattingen. Tijd voor een vervolg, me dunkt!

A certain time ago I introduced you to some typically Russian peculiarities. The Russians are peculiar people and peculiar people tend to possess a lot of peculiarities. Nowadays, I consider them my close acquaintances, neighbours and friends and I managed to get a closer look at their habits, social codes and opinions. Time for part two! (Well…unfortunately part one is written in Dutch and Dutch alone…If you would like me to translate that post, please, let me know.)

 Russen, en dan vooral de Russen die het nobele beroep van leerkracht uitoefenen, beginnen steeds, zonder waarschuwing, uit de grote Russische literaire meesterwerken te citeren. Een citaat uit de Dode Zielen om de werkwoorden van beweging te verduidelijken? En episode uit het leven van Pasternak om het belang van ‘u’ en ‘jij’ in de Russische samenleving aan te kaarten? Een gedicht van Poesjkin in de les fonetiek? Merk op dat deze typisch Russische merkwaardigheid uiterst besmettelijk is en de neiging heeft zichzelf op minutieuze wijze te hechten aan de zich van geen kwaad bewuste Vlaamse professor Russische literatuur. Opgelet, lieve lezer! U zou zomaar uit het niets Russische teksten beginnen opzeggen, zo, op de openbare weg! En dit in een tijd waar onze Russische vrienden in zulk een slecht daglicht worden geplaatst! Voorzichtigheid is geboden!

Russians, teachers and professors in particular, tend to – without warning – quote from great Russian literary masterpieces. A quote from Dead Souls to clarify the use of the verbs of motion? An episode from the life of Pasternak to highlight the importance of ‘vy’ and ‘ty’ in Russian society? A Pushkin poem in Phonetics class? Be aware of the fact that this typically Russian peculiarity is highly contagious and tends to attach itself to Flemish professors of Russian literature, who are unaware of this danger! Beware, dear reader! You might just start quoting Russian poems, out of the blue, in public! And this in a time when being Russian is highly frowned upon! Be careful!

En andere typisch Russische merkwaardigheid, eentje die ik volstrekt niet begrijp, is de onkunde die Russen vertonen wanneer het gaat om aanschuiven. De Russen vertonen, wanneer ze ergens een langere tijd in een of andere rij dienen door te brengen, een zeer typisch en tegelijkertijd zeer idioot gedragspatroon. Wanneer ze net staan aan te schuiven vervelen ze zich en laten ze dit blijken. Ze kijken om zich heen, alsof de grijze muren die hun – vanzelfsprekend – omringen een antwoord op hun verveling verbergen. Ze zuchten. Diep. Ze buigen in bovenlichaam in de vreemdste hoeken om zo de afstand  tussen zichzelf en hun uiteindelijke doel in te kunnen schatten, zonder hun knusse plekje te verliezen. Vervolgens, wanneer de verveling ondraaglijk wordt en hun Moskouse, overprikkelde geest langzaam indommelt, zoeken ze afleiding. Ze tikken hun voorganger aan. “Lang hè, die rij?” “Ja, lang,” antwoord die, blij met de maar al te welkome verstrooiing. Het gesprek gaat verder over de rij, de slechte organisatie, de winter, die eigenlijk te warm is, om vervolgens een pijnlijke en stille dood te sterven. Vervolgens begint het voorsteken. Een Rus, waar hij ook aanschuift, vindt dat hij meer recht heeft op het plekje voor zich, dan zijn voorganger. Wanneer deze voorganger bij het inschatten van de rij zich net de ver opzij buigt, zijn ruggengraat te ver kromt, zijn nek te ver rekt, wordt dit geïnterpreteerd als een uitnodiging om dit plekje in te nemen. (Oude dametjes in de supermarkt gaan nog een stapje verder en gaan er vanuit dat je niet in de rij staat – de vijf mensen achter je, die er wat minder fascistische principes op nahouden als het gaat over aanschuiven, dus ook niet – als je niet je groenten al in de aanslag houdt wanneer je voorganger zijn courgettes nog netjes aan het wegen en bestickeren is. Een kwestie van interpretatie?) Wanneer deze voorganger hem vervolgens beticht van voorsteken reageert de Rus uiterst verontwaardigd en speelt hij het keer op keer klaar de schuld bij de voorganger te leggen. Dit hele ritueel van aanschuiven en voorsteken schijnt mij – een timide Belg – volstrekt buitenaards toe, maar ik ga er vanuit dat het een functie heeft. Het versterken van de sociale cohesie? Geen idee. Ik ga gewoon verder met het van me afslaan van oude dametjes in de supermarkt.

Another typically Russian peculiarity, one I absolutely do not understand, is the incompetence Russians show when it comes to queuing. The Russians, when they have to spend an extended period of time in a line, behave strangely and according to a well-structured pattern. When they’ve been standing in line for a couple of minutes they start to be bored and they show it. They look around the room, as if the grey walls that surround them hide an answer to their boredom. They sigh. Deeply. They bend their upper bodies in the strangest angles, to try and estimate the distance between themselves and their goal, without losing their cosy spot in the queue. Then, when their boredom becomes unbearable and their minds start to doze off, they start to look for distraction. They tap their neighbour’s shoulder. “It’s long, isn’t it, the queue?” “Yes, it is,” answers the neighbour, his exhausted mind welcoming the distraction. The conversation continues. They talk about the queue, the horrible organisation, the winter, which is way too warm. The conversation dies quietly and painfully. And then the jostling starts. A Russian, wherever he’s queuing, feels like he has the right to be on the spot of the person on front of him. A when this person, when trying to estimate the length of the line, bends to the side a bit too much, the Russian reads this as a sign take this spot. (Old ladies in the supermarket take it a step further and assume that you’re not in line – the five people queuing behind you, who have less  fascist principles when it comes to queuing are included – when you don’t have your vegetables ready when the person in front of you is still weighing his carrots. A matter of interpretation?) When the person who was just pushed out of the queue thereon accuses the Russian of cheating, the Russian gets offended and manages to place the blame on person number one. This queuing ritual seems utterly strange and alien to me – a timid Belgian-, but I’m assuming it has a function. Strengthening social cohesion? No idea. I’ll just continue to fight off old ladies in the supermarket.

Merkwaardig feit nummer drie alweer. Deze merkwaardigheid is sterk verbonden met de vorige en viel me dan ook de eerste keer op toen ik stond aan te schuiven om een ticketje aan te schaffen voor een ijshockeywedstrijd op de olympische spelen. Als het goed is heeft u hier reeds alles over gelezen. Anders verwijs ik u vriendelijk door naar het artikel over mijn avonturen in Sochi. Deze rij, die u hierboven kan aanschouwen, was van een stevige lengte en bovendien gevuld met welvarende Russen, maar ik liet me, met dank aan het bedeesde en geduldige bloed dat door mijn Belgische aderen vloeit hoegenaamd niet van de wijs brengen. Ik sloot aan, dankte de heer voor de milde vorst die die dag heerste (ik stond – natuurlijk – buiten aan te schuiven) en genoot van het boeiende uitzicht dat hartje Moskou me weer eens te bieden had. De Russen gedroegen zich zoals hierboven beschreven, met als toevoeging dat zij, om hun verveling te bestrijden, allemaal naar hun dure telefoons grepen en nutteloze telefoongesprekken gingen voeren over overbodige zaken allerhande. Sindsdien is het me opgevallen dat Russen steeds aan het bellen zijn. Ik geloof dat zeker een derde van de mensen die in het straatbeeld mijn beperkte – zo gaat dat in een grootstad - gezichtsveld kruisen met hun telefoon aan hun oor lopen. Of staan te bellen door middel van hun oortelefoons. Daar schrik ik elke keer weer van.

Peculiar fact number three. This peculiarity is strongly connected to the previous one and I first noticed it when I was standing in line to get my ticket to the hockey game in Sochi. Of course you read everything about this already. If you didn’t, I strongly suggest you learn Dutch and read my blogpost about my adventures in Sochi. This queue – see picture above – was quite long and above all, stuffed with wealthy Russian people, but I didn’t let that bother me – thanks to my timid and patient Belgian blood. I went to stand at the end of the line, thanked the lord for the mild frost (I was queuing outside of course) and enjoyed the pleasant view that the centre of Moscow had to offer. The Russians behaved as described in the previous paragraph, but, in addition, to control their boredom, they all grabbed for their expensive phones and had endless and useless conversations about all kinds of unnecessary things. Ever since then, I keep noticing that Russians are always on the phone. At least a third of the people I notice on the street happen have their phone next to their ear. Or they’re talking through the microphone of their earphones. That scares me every time.

In hun andere hand houden ze steeds hun onafscheidelijke sigaret. De kleurrijke kiosken in de oh zo noodzakelijke onderdoorgangen bieden voor een belachelijk lage prijs het dagelijkse nicotineshot. Voor de modieuze vrouw is er keuze uit tal van elegante sigaretten, opgefleurd met kleurtjes, smaakjes en aantrekkelijke slogans, de lange, slanke sigaretten die in mijn thuisland geassocieerd worden met netkousen en rode lichten, maar hier steevast te vinden zijn tussen de bevroren vingers van de sierlijke jonge studentes, universiteitsmedewerksters, elegante dames die niet gezien willen worden met een alledaags pakje in hun nieuwe handtas van het laatste seizoen.

In the other hand their necessary cigarette. The colourful kiosks in the underpasses offer the daily nicotine shot, for a ridiculously low price. For the fashionable women they offer a range of elegant cigarettes, perked up with colours, flavours and appealing slogans, the long, slim cigarettes that in my country get associated with fishnet stockings and red lights, but in Russia are found between the frozen fingers of graceful young students, university employees, elegant ladies that don’t want to be seen with an ordinary pack in their new last season handbag.

Naast deze kiosken - de bloemenwinkels: open 24/7. Gedurende de maanden heb ik een interne consensus bereikt over het hoe en het waarom van deze miniatuur bloemenparadijzen. Russische mannen hebben een imago dat het niveau van de straatstenen zelfs niet meer hoopt te overstijgen. Zij hebben de naam te drinken en te slaan, vaak in het openbaar. Zonder hun vrouw zijn deze mannen echter hopeloos. Zij gaan van moeder tot echtgenote tot graf en kunnen niet eens hun eigen hemden strijken. Vergeving, zelfs onverdiend, is essentieel – ziedaar de bestaansreden van de ontelbare bloemenwinkels waar u vierentwintig uur per dag terecht kan voor een mooi boeket, een knuffel of eventueel zelfs wat bonbons.

Next to these kiosks – the flower shops: open 24/7. During my time here, I managed to reach an internal consensus about the reasons of existence of these shops. Russian men have a reputation that has lost all hope of rising above absolute rock bottom. They are said to drink and hit – often in public. But, without their wives, these men are hopeless. They go from mother to wife to grave and are unable even to iron their own shirts. Forgiveness, even undeserved, is essential – and this explains the existence of the countless flower shops where you can buy a nice bouquet, a stuffed animal or even some chocolates, and this 24 hours a day!

Ik ben mij er volledig van bewust dat ik weer geen al te fraai portret neer heb gezet van mijn lieve Russische vrienden. Mijn excuses. Maar weet, dat u zoals altijd alles wat ik zeg met een stevige korrel zout moet nemen. Dit zijn slechts futiele fenomenen die ik, in al mijn aandachtigheid, heb weten op te merken en ik meen geenszins iemand te beledigen. Ik vind de Russen nog steeds een zeer merkwaardig, maar wel zeer aardig volk. Om toch met een vrolijke noot te kunnen afsluiten zou ik u hier graag een voorbeeld van geven. Ik heb u reeds verteld over de oude Russische dametjes die proberen voor te dringen aan de weegschalen op de groente- en fruitafdeling in de supermarkt. Ik koop veel groenten en fruit en besteed dan ook een heleboel tijd aan deze weegschaal. Zeer regelmatig komt er een oud Russisch dametje achter mij staan met maar één zakje worteltjes/uitjes/komkommers… Wanneer u even de moeite neemt om uw groenten neer te leggen, dat dametje voor te laten en haar vervolgens te helpen het juiste knopje te zoeken, dan krijgt u de meest dankbare blik die u ooit in uw leven gezien heeft (dit gebeurt ook wanneer u een dametje helpt met het ontcijferen van de vervaldatum). Probeert u eens.

I am very aware of the fact that the picture I drew today of my dear Russian friends was not too pretty. I apologise. Understand that I like irony and that these are just small phenomenons that I happened to notice. I do not mean to offend anyone. I think the Russians are peculiar, but very nice people. To end this blogpost, I would like to give you an example of this. Remember how I told you about the old Russian ladies by the scales in the supermarket? I tend to buy a lot of fruits and vegetables and weighing them takes quite some time. Very often, the old lady who’s next in line only has one little bag of carrots/unions/cucumbers… When you just put down your vegetables, let the lady go first and help her find the right button, you’ll receive the most grateful look you’ve ever seen in your entire life (this also happens when you help an old lady figure out the expiration date). Try!

Veel liefs uit Moskou / Lots of love from Moscow,

Malaika