Heimwee./Homesickness./Тоска.

Lieve iedereen / Dear everyone,

Zeventien maanden geleden keerde ik terug uit Moskou, een stad die, zoals u misschien wel vermoedt, mijn hart heeft gestolen. Hoewel de terugkeer naar het thuisland zeker een  gevoel van opluchting en herkenning met zich meebracht, zijn het allerminst zeventien onbewogen maanden geweest. Ik ontdekte een nieuwe vrijetijdsbesteding (passie klinkt zo sneu, vindt u ook niet, lieve lezer?), werkte en schreef me haast een ongeluk – mét resultaat, dat dan weer wel – en maakte een onverwachte carrièreswitch. Bovendien voerde ik een alles overstijgende en continue strijd met de leemte die de Russische hoofdstad in mij achterliet, een leemte die me op merkwaardige wijze herinnerde aan eerder opgedaan gemis. Gelukkig heb ik de afgelopen maanden ook nieuwe kennis vergaard over de innerlijke mens en weet ik nu dat de zaken opkroppen allerminst bevorderlijk is voor het mentale welbevinden. Vandaar dit bericht.

Seventeen months ago I returned back home from my adventure in Moscow, a city that, as I’m sure you know, stole my heart. Even though my return to Belgium was accompanied by certain feelings of relief and recognition, these last seventeen months have not been easy. I discovered a new hobby, put blood sweat and tears into my studies – with the expected results – and made an unexpected career switch. Apart from that I also fought a constant and exhausting battle with the void that the Russian capital left in me, a void that strangely enough reminded me of an older loss. Fortunately, during the last couple of months, I learned that not sharing things does not exactly help the mental and emotional health of a person. So that explains this message. 

Mogelijk valt het te wijten aan het vallen van de bladeren, maar ik word de laatste weken steeds vaker overvallen door een onverwachte vlaag van heimwee. Zo ook vandaag. Hoewel ik me tegenwoordig in een positie bevind waarbij de mogelijkheden tot interactie met leden uit allerhande sociale categorieën haast onbeperkt zijn en ik dan ook regelmatig ondergedompeld word in vriendschap en camaraderie, overviel me, toen ik door mijn van herfst vervulde thuisstad wandelde, opnieuw een gevoel van weemoed bij de gedachte aan de herfstige straten van de Russische hoofdstad.

It might be the falling of the leaves, but the last couple of weeks I’ve been plagued by unexpected waves of homesickness. This happened again today. Even tough nowadays I am in a position where I can freely interact with people of all sorts of social categories, which means I often experience feelings of comradery and friendship, today, when I was walking through the autumn-filled streets of my hometown, once again I suddenly felt overwhelmed by feelings of melancholy at the thought of my beloved Moscow.

Dit recente gevoel van heimwee is alles verterend en wat mij  betreft tweevoudig. Laat mij hier dieper op ingaan, lieve lezer.

These recent feelings of homesickness are all-consuming and seem to be more or less twofold. Please allow me to explain, my dear reader.

De knoop die zich rond mijn maag vormt, wanneer ik terugdenk aan Moskou wordt langs twee kanten strakgetrokken. Aan de ene zijde trekt de stad zelf aan mij, als een geliefde uit het verleden, wiens herinnering zich steeds ongewild aan mij opdringt. Ik hou intens van mijn thuisstad en van mijn lieve vrienden en familieleden, die mij steeds zo onvoorwaardelijk steunen, maar steeds trekt, in mijn onbewuste, mijn tweede thuis aan mij.

The knot that forms around my stomach when I think of Moscow, seems to be pulled on from two different directions. From one side, it’s the city itself that’s pulling on me, like the memory of a long lost lover that fills up my head and my heart. I love my hometown and my family and friends that are so dear to me and support me, wherever I choose to go, but, subconsciously, Moscow, my second home, keeps pulling at me.

Wanneer ik de straten van mijn geliefde Leuven bewandel en haar inwoners tegemoet loop, kan ik me slechts met moeite van de indruk ontdoen dat ik – en ik verontschuldig me bij voorbaat voor deze ongelukkige metafoor - een puzzelstuk ben, dat door mijn verblijf in het hart van Rusland dermate is vervormd, dat ik op geen enkele manier meer pas in de puzzel die België is. Na de Moskouse boulevards voelen de winkelwandelstraten van Leuven te beperkend en verstikkend. Deze tweede zijde van de vervelende, ongevraagde heimwee die me soms plotsklaps overvalt, is moeilijker te beschrijven, te begrijpen en te aanvaarden.

When I walk the streets of my beloved Leuven and meet my fellow Leuvenaars, I cannot help but think that – and I apologise for this metaphor – I am a little piece of a puzzle that changed shape in Russia and that can’t fit into the puzzle that is Belgium anymore. After the boulevards of Moscow, the narrow cobbled streets of Leuven seem limitative and suffocating. This second side of my unpleasant, uncalled for homesickness is harder to describe, to understand, to accept.

Voorlopig poog ik me echter te schikken in de visbokaal die België is.

For now I’ll try to fit into the fishbowl that is Belgium.

Maar vergis je niet.

But don’t get me wrong.

Ik mis Moskou.

I miss Moscow.

Я скучаю по Москве.

Veel liefs uit Leuven / Lots of love from Leuven,

Malaika 

Moskou: Overpeinzingen/ Moscow: Reflections

Lieve iedereen / Dear everyone,

Het is nu precies een maand geleden dat ik, na enkele emotionele weken, gevuld met afscheid in al haar vormen, terugkeerde naar België, naar Leuven, naar huis. Een maand die, zoals de clichés het willen, voorbij is gevlogen. Juni heeft veel indrukken, maar slechts weinig bijzonderheden nagelaten, en bood ruimschoots de mogelijkheid tot terugblikken, herkauwen, overpeinzen. Ik kan u nauwgezet verslag doen van mijn belevenissen in Moskou, u precies uit de doeken doen waar ik at, sliep, lach, leefde. Maar wat heeft u eraan? En bovendien, wat heb ik eraan?

It’s been a month since I, after a couple of emotional weeks, filled with every possible manner of goodbye, returned home, to Leuven, to Belgium. A month wherein time, of course, went by incredibly fast. June left many impressions, but they will barely last. June also offered me the time and the possibility to look back, to chew over and to rethink. I could meticulously offer you a report of all that has happened to me in Moscow, tell you where I ate, slept, laughed and lived. But what good is that to you? And besides, what good is that to me?

Gedurende mijn verblijf in de Russische hoofdstad heb ik het voorrecht gehad volledig uit mijn gebruikelijke context gerukt te worden. Zoals u reeds hebt kunnen lezen, heeft dit een bij momenten uiterst onaangename indruk op mij gemaakt. Sommigen onder u hadden dit reeds voorspeld, maar sinds mijn terugkeer valt het mij bijzonder zwaar om me de negatieve kanten van mijn verblijf in ons geliefde Rusland voor de geest te halen. Ik zou van deze gelegenheid gebruik willen maken, lieve lezer, om datgene wat mij het meest is bijgebleven van mijn avontuur op te lijsten en te gebruiken als houvast wanneer ons Belgenland mijn verbeelding dwingt mijn herinnering aan Moskou te misbruiken als een onbehoorlijk soort escapisme.

During my stay in the Russian capital, I was given the privilege to be torn out of my usual surroundings. As you may have read, from time to time, this left quite an unpleasant impression on me. Some of you have foreseen this, but since my return, it’s been very difficult for me to call to mind the less positive aspects of my stay in our beloved Russia. I would like to use this opportunity, my dear reader, to make a list of all the things that occurred during my little international adventure and that stuck in my memory and use this list as a support for when this country forces my imagination to use my memory of Moscow as an improper kind of escapism.

U, lieve lezer, bent gedurende enkele maanden steeds een onzichtbare, stille getuige geweest van mijn ervaring. Desondanks kunnen slechts enkelen onder u precies de impact begrijpen die deze periode op mij, een kneedbare twintigjarige, gehad heeft. Helaas is het risico om in clichés te vervallen, wanneer het gaat om zulke ingrijpende aangelegenheden, zodanig groot dat u en ik er helaas niet aan zullen ontsnappen. Excuseert u mij, lieve lezer. Ik doe ook maar mijn best. Waar het op neerkomt, wat me het meest is bijgebleven wanneer ik terugdenk aan die periode die samenhangt door middel van sneeuw, warmte, liefde, kilte en de meest fantastische personen die u ooit zult zien, het woord dat het beste de gevoelens beschrijft die alomtegenwoordig waren in onze jonge, roekeloze harten: intens. Daar hebt u ze al, lieve lezer. De clichés. Maar toch is het zo.

You, dear reader, have been, for several months, an invisible, silent witness of this experience. Nonetheless, only some of you can understand the impact that this adventure had on me, a mouldable twenty-year-old. Unfortunately the risk of lapsing into clichés, when writing about such important affairs, is inevitable. I apologize, dear reader. I’m doing my best. The thing that stuck with me most when I think about this time that in my mind is glued together with snow, warmth, love, cold and the most amazing people ever, the word that best describes the feelings that filled our young, reckless hearts: intense. There they are, dear reader. The clichés. But it’s the truth.

Hoewel het mij diep bedroeft te moeten meedelen dat eerder gemis mijn zwartste Moskouse momenten en daarbij het gemis van mijn familie doet verbleken, zal eenieder die de Russische hoofdstad tijdens haar donkerste maanden heeft gezien zich herinneren hoe haar grijze gebouwen, zwarte hemels en viezige sneeuw elk gevoel van droefheid, gemis en eenzaamheid versterken.

Even though it saddens me to say that my blackest moments in Moscow, and with those the missing of my family, don’t compare to older missing, I honestly believe that everyone that saw the Russian capital during her darkest months will recall how her grey buildings, black skies and dirty snow intensify every feeling of sadness, sorrow and loneliness.

Elke munt komt natuurlijk met twee kanten en hoewel ik in Moskou verscheidene moeilijke momenten heb beleefd, doet het mij plezier u te kunnen vertellen dat ik in Moskou ook de mooiste en simpelweg meest gelukkige momenten van mijn leven heb beleefd. Sommige van deze ogenblikken zijn allerminst opmerkelijk, maar blinken uit door hun eenvoud. Het gevoel van puur geluk ging gepaard met het gevoel van geluk hebben, geluk hebben om hier te mogen zijn, geluk hebben om met zulke mooie mensen zulke mooie momenten te beleven. Keer op keer het Rode Plein opwandelen en nooit minder onder de indruk zijn. Met mijn lieve kamergenote wild in het ronddansen op Belgische muziek met een Belgisch biertje in de hand, in een plotse oprisping van patriottisme. Per ongeluk vuurwerk afsteken op een semi-geïmproviseerde Sinterklaasviering. Het nieuwe jaar inluiden met vuurwerk en vervolgens een wals dansen omdat dat zo de gewoonte schijnt in Oostenrijk. Naar de bevroren Volga turen. Eindeloze treinreizen. Een toren van stenen bouwen ergens op een strand in het Zuiden van Rusland om vervolgens naar een Olympische ijshockeywedstrijd te gaan kijken. Leren paaldansen. Een dure cocktail drinken die de naam draagt van een legendarische metalband, in een bar op een dak, met een uitzicht over Moskou. Naar de bliksem kijken, vuurwerk afsteken op een brug over de Moskva en afscheid nemen van een vriendin aan de voet van Moskous mooiste kathedraal. Nieuwe vrienden ontmoeten. Afscheid nemen.

Every coin has two sides however and even though I lived through several difficult moments in Moscow, it pleases me to be able to say that some of my most beautiful and happiest memories happened to me there. Some of these moments don’t seem even remotely remarkable, but their simplicity is what makes them special. The feeling of pure happiness I felt, was accompanied by a feeling of being lucky. Lucky to be here. Lucky to spend such beautiful moments with such beautiful people. To be able to stand on Red Square again and again and never be less impressed. Wildly dance around with my dear, dear roommate, to Belgian music, with a Belgian beer in hand, in a sudden blast of patriotism. Accidentally letting of fireworks on a semi-improvised Saint-Nicholas celebration. Starting the new year with fireworks and then dancing a waltz, because that happens to be tradition in Austria. Staring at a frozen Volga. Endless train rides. Building a tower of rocks, somewhere on a beach in the South of Russia and then watching an Olympic hockey game. Learning how to pole-dance. Drinking an expensive cocktail, named after a legendary metalband, in a bar, on a roof, with an excellent view of the city. Watching lightning, letting off fireworks on a bridge over the Moskva river and saying goodbye to a friend in the shadow of Moscow’s most beautiful cathedral. Meeting new friends. Saying goodbye.

 

Ik wilde nog veel meer schrijven, lieve lezer, maar dit lijkt me een goed punt om te stoppen. Ik laat het even bezinken.

I wanted to write a lot more, but this seems like a good place to stop. I have to chew it over for a while.

Ik ben overigens niet van plan deze blog stop te zetten nu ik ben teruggekeerd. Ik heb gemerkt dat ik steeds vaker tegen dingen aanloop die in directe relatie staan tot mijn verblijf in Moskou. Hier vind ik een uitstekend platform om van tijd tot tijd alle tegenstrijdige gevoelens die in me opkomen van me af te schrijven.

By the way, I’m not planning to stop this blog, now that I have returned home. I’ve noticed that new issues keep popping up that are directly related to my stay in Moscow. This blog is an excellent platform to write it all off every now and then.

Veel liefs uit Leuven / Lots of love from Leuven,

Malaika

De Blije Lijst / The Happy List

Lieve iedereen / Dear everyone,

Mijn oprechte excuses voor het veel te lange stilzwijgen. Ik vier mijn terugkeer naar het schrijven met een opsomming van de dingen die me tegenwoordig een gelukkig gevoel geven. U moet weten, lieve lezer, dat de laatste loodjes inderdaad het zwaarste wegen en dat ik toch moet zeggen dat ik een dipje achter de rug heb. Gelukkig heb ik toevallig of niet net nu enkele zaken in mijn leven mogen verwelkomen, die me blij maken.

My sincerest apologies for not posting anything for so long. I’ve decided to celebrate my return to writing by listing the things that make me happy nowadays. You must know, dear reader, that I’ve been feeling quite blue, lately. Fortunately, I’ve recently discovered some things that make me feel a lot better.

Ik zou graag beginnen met een korte ode aan de zon. Toen ik terugkeerde uit België, waar ik met Pasen korte tijd verbleef, groeiden er plotsklaps groene blaadjes aan de Moskouse bomen, een beeld dat ik reeds lang vergeten was. Nu schijnt ook bijna dagelijks de zon en het doet me werkelijk plezier dat mijn wintergarderobe weer ergens in een kast ligt te verstoffen. Het zonlicht en de warmte doen een mens goed. Het mooie weer wordt af en toe afgewisseld met een heerlijke plensbui die de Belg in mij helemaal gelukkig maakt en me ook weer eens wat te lachen geeft, want de Russen kunnen niet zo goed overweg met regen. Heerlijk!

I would like to start with a short tribute to the sun. When I returned from Belgium, where I stayed a while to celebrate Easter, all of a sudden tiny little green leaves were growing on the trees, a sight that I almost had forgotten. Now, the sun shines on an almost daily basis and it really pleases me that my winter wardrobe is gathering dust somewhere in a closet again. The sunlight and the warmth really make you feel good. Every now and then, the beautiful weather makes room for a nice heavy rain shower that really delights the Belgian in me and gives me a good laugh, because Russians don’t know how to deal with rain. Lovely!

Vervolgens zou ik u graag vertellen over mijn recente tripje naar Nizhny Novgorod, een stad op zo’n 400 km ten oosten van Moskou. Het is ten eerste al heerlijk om even uit Moskou weg te zijn. Daarbovenop scheen de zon. Onze kamer was prachtig. En de stad eveneens. Nizhny Novgorod voelde van tijd tot tijd aan als een attractiepark in een of ander zonnig land. Ik bedoel dit op de best mogelijke manier. Ik voeg enkele foto’s toe om u een beter beeld te geven van ons tripje.

Next, I would like to tell you about my recent trip to Nizhny Novgorod, a city about 400 km east of Moscow. It’s always amazing to be out of Moscow for a while. The sun was shining. Our room was beautiful. The city as well. From time to time, Nizhny Novgorod felt like an amusement park in a sunny country. I mean this in the best possible way. I will add some pictures to give you a better idea of our trip.

In januari begon ik weer met sporten, hierbij aangespoord door het feit dat ik met Kerstmis mijn koffer nauwelijks getild kreeg (dat ging met Pasen reeds stukken beter). Ik begon met het volgen van YouTube-filmpjes, op een matje in mijn kamer. Ongeveer anderhalve maand geleden ging ik naar een opendeurdag van een dansschool in de buurt. Paaldans blijkt heerlijk te zijn. Na 55 minuten voel je zowel je armen als je benen niet meer. Kijk, daar wordt een mens nu vrolijk van.

In January, I started working out again, encouraged by the fact that I could barely lift my suitcase when I went home for Christmas (already went a lot better in April). I started doing these YouTube workout-videos, on a little mat in my room. Then, about a month and a half ago, we went to this open day of a nearby dance studio. Pole dancing appears to be amazing. After 55 minutes, you can barely feel your arms. Or your legs. That’s what makes a person happy.

Als laatste zou ik het met u graag nog willen hebben over hetgene dat mij eigenlijk het meest gelukkig maakt. Over ten hoogste een maand ga ik weer naar huis. Vier weken. Kan ik weer alle tijd bij mijn familie en vrienden doorbrengen en genieten van mijn mooie, rustige thuisstad. Kan ik even op adem komen. Ik heb nog een hele waslijst aan dingen die ik hier wil doen, maar jongens, wat kijk ik er naar uit om weer thuis te zijn. Je weet pas wat je hebt als je het kwijt bent. Of tijdelijk moet missen. Afschuwelijk cliché, maar de waarheid als een koe, neem het maar van mij aan. Thuis blijft uiteindelijk de plaats waar de mensen zijn waarvan je houdt, die van jou houden en je door en door kennen. En dan mag het alternatief nog zo fantastisch zijn, er is niks zo fantastisch al thuiskomen.

Last but not least, I would like to talk to you about the thing that truly makes me happy nowadays. In a month, at most, I will be going home. Four weeks. I will be with my family and friends and enjoy my beautiful, quiet hometown. I will catch my breath. I have plenty of things I want to do here, but man, I look forward to being home. You don’t know what you have until you’ve lost it. Or have to miss it for a while. A horrible cliché, but also a horrible truth. Trust me, I know. Home is and stays the place where the people are that you love, that love you and know you, the real you. And the alternative may be fantastic, nothing is as fantastic as coming home.

Veel liefs uit Moskou / Lots of love from Moscow,

Malaika

Acht maanden in Moskou: Zelf-reflectie & Analyse/Eight months in Moscow: Self-reflection & Analysis

Lieve iedereen / Dear everyone,

Ik verblijf alweer acht maanden in deze prachtige, doch vermoeiende stad en, geconfronteerd met een hernieuwde heimwee naar mijn veilige thuisland en het verse enthousiasme van mijn nieuwe huisgenoten, zie ik mij steeds vaker genoodzaakt mezelf te herinneren aan de voordelen van deze stad, dit land, deze universiteit. Is het niet menselijk om steeds overal het sombere van in te zien? Het gras lijkt groener in mijn met chocolade bezaaide en met bier doordrenkte thuisland, maar de door permanente vorst in sluimerstand bevroren berken van Moskou hebben ook hun charme. Mijn trouwe lezers herinneren zich ongetwijfeld mijn pre-Kerstmis bedruktheid en gezien er weer een reisje naar huis op de planning staat begrijpt u, lieve lezer, dat een gelijkaardige somberte mij opnieuw, zij het in mindere mate, overvalt. Lieve vrienden, lieve familie, lieve onbekende, onderschat u het niet! Onderschat u niet de druk die zulk een sprong in het diepe, een beslissing die u als het ware wegrukt van al het gene dat u lief is, op uw gemoed kan betekenen.

Dus, lieve lezer, vandaag is het tijd voor wat zelfreflectie! Een begrip dat ik ken uit mijn mij niet zo heel dierbare middelbare schooltijd en dat me uiterst gepast lijkt voor een moment als dit. Vandaag vergeet ik mijn heimwee, de uiterst onhygiënische doucheruimtes, de willekeurige gaten in de muren en het feit dat ik mijn behoorlijk prijzige kamer dien te delen met een wildvreemde. Vandaag gaan we kijken naar wat ik heb geleerd en waar ik dankbaar voor ben, in relatie tot mijn huidige verblijf in de Russische hoofdstad.

(Hoewel volgende opsommingen een kern van waarheid bevatten, dient u ze, zo als het meeste wat ik schrijf, met een flinke korrel zout te nemen!)

Leuven / That doesn't need a translation.

It’s been eight months since I arrived in this beautiful, yet exhausting city and, finding myself confronted with a renewed homesickness and the fresh enthusiasm of my new housemates, I consider it necessary to remind myself of the advantages of this city, this country, this university. Is it not only human to only ever see the gloomy side of things? The grass seems greener in my chocolate-covered and beer-soaked homeland, but the permanently frozen birches of Moscow have their charm as well. My loyal readers probably remember my pre-Christmas dip, and, since I scheduled another trip to Belgium, I’m sure you understand, dear reader, that a similar gloominess once again overtakes me. Dear friends, dear family, dear stranger, don’t underestimate this! Don't underestimate the pressure that a decision, that temporarily takes you away from that what you love, places on your mood.

So, dear reader, today, it’s time for some self-reflection! A term that I’ve learned during my time in high-school, a time that is not so dear to me, and that seems incredibly appropriate for a moment like this. Today, I forget about my homesickness, about the lack of hygiene in the shower, the random holes in the walls and about the fact that I’m sharing a really expensive room with a total stranger. Today we’re going to talk about what I’ve learned so far and what I’m grateful for, regarding my stay in the Russian capital.

(Even though the following lists contain a core of truth, you should always interpret them with a certain amount of sarcasm, like most of what I write.)

Wat heb ik geleerd?

          1)      Een maaltijd bereiden.

          2)      De was doen.

          3)      Mijn eigen haar knippen.

          4)      Andermans’ haar knippen.

          5)      Een air van complete onverschilligheid aannemen tegenover de meest bizarre zaken.

          6)      Doen alsof ik een mijn gesprekspartner volledig begrepen heb, terwijl dit volstrekt niet het geval is.

          7)      Wanneer ik vervolgens door de mand val: een air van complete onverschilligheid aannemen en doen alsof het de schuld is van bovengenoemde gesprekspartner.

          8)      Kwaad worden in het Engels.

          9)      Kwaad worden in het Russisch.

          10)   Kwaad worden via e-mail.

          11)   Kwaad worden via de telefoon.

          12)   Bemerken dat het af en toe eveneens helpt om kwaad te worden in het Nederlands.

          13)   De uitdrukking van onverschilligheid, verveling en algehele depressie aan te nemen die hier gangbaar is.

          14)   Het niet zo nauw te nemen wanneer het aankomt op hygiëne.

          15)   Vloeiend Russisch spreken. Ahum.

          16)   Dat Russische hiphop in niets lijkt op wat ik in België geleerd heb. Echt.

What did I learn?

          1)      To prepare a meal

          2)      To do laundry

          3)      To cut my own hair

          4)      To cut other people’s hair

          5)      To adopt an air of complete indifference towards the most bizarre things.

          6)      To pretend that I completely understood what my discussion partner just said, even though I               absolutely didn’t.

          7)      When they find out: to adopt an air of complete indifference and pretend it’s all their fault.

          8)      To get mad at people in English.

          9)      To get mad at people in Russian.

          10)   To get mad at people via e-mail.

          11)   To get mad at people over the phone.

          12)   To notice that occasionally it really helps to get mad at people in Dutch.

          13)   To adopt the expression of indifference, boredom and just general depression that is common             here.

          14)   Not to care as much as I used to when it comes to hygiene.

          15)   To speak Russian. Fluently. Ahum.

          16)   That Russian hip-hop is in no way similar to what I learned in Belgium. Really.

Behoorlijk indrukwekkend, niet?

Quite impressive, isn’t it?

Waar ben ik dankbaar voor?

          1)      Voor alle lieve, inspirerende en intelligente mensen die ik reeds heb mogen ontmoeten.

          2)      Voor alle tijd die ik mag doorbrengen met de prachtige persoon die het onderwerp van mijn                          bachelorpaper vormt. Het voelt als een huwelijk, heerlijk!

          3)      Voor de zeldzame momenten waarop mijn gesprekspartner niet merkt dat ik niet Russisch ben.

          4)      Voor de poetsvrouw, die eens in de twee weken schone lakens en handdoeken brengt en bovendien instaat voor het toiletpapier.

          5)      Voor de zonnige dagen die ik hier reeds heb mogen ervaren.

          6)      Voor mijn vrienden en familie thuis, die me nog steeds niet zijn vergeten.

          7)      Voor de wetenschap dat België nu mooier is dan voor ik vertrok.

George Balanchine en Mourka / George Balanchine and Mourka

I’m grateful for:

     1)      All the sweet, inspiring and intelligent people I’ve had the pleasure to meet.

     2)      All the time I get to spend with the person who is the subject of my bachelorpaper. It feels like            marriage, lovely! 

     3)      The rare moments when the person I’m speaking with doesn’t realise that I’m not Russian.

     4)      The cleaning lady, who brings us clean sheets and towels, every two weeks and who is                          responsible for the toilet paper.

     5)      The few sunny days that I’ve had here.

     6)      My friends and family at home, who still didn’t forget about me.

     7)      The knowledge that Belgium now, is more beautiful than Belgium when I left.

Zo, lieve lezer, tot zover de zelfreflectie na acht maanden in Moskou. Ik hoop dat u er van genoten hebt.

There you go, dear reader, a little bit of self-reflection after eight months in Moscow. I hope you enjoyed.

Veel liefs uit Moskou / Lots of love from Moscow,

Malaika

Typisch Russisch? II / Typically Russian? II

Lieve iedereen / Dear everyone,

Een zekere tijd geleden liet ik u kennismaken met enkele typisch Russisch eigenaardigheden. De Russen vormen namelijk een eigenaardig volkje en eigenaardige volkjes bezitten gewoonlijk de merkwaardige gewoonte een boel aan eigenaardigheden te bezitten. Inmiddels kan ik hen beschouwen als mijn naaste kennissen, buren en vrienden en heb ik een uitgebreide blik kunnen werpen op hun gewoontes, gedragsregels en opvattingen. Tijd voor een vervolg, me dunkt!

A certain time ago I introduced you to some typically Russian peculiarities. The Russians are peculiar people and peculiar people tend to possess a lot of peculiarities. Nowadays, I consider them my close acquaintances, neighbours and friends and I managed to get a closer look at their habits, social codes and opinions. Time for part two! (Well…unfortunately part one is written in Dutch and Dutch alone…If you would like me to translate that post, please, let me know.)

 Russen, en dan vooral de Russen die het nobele beroep van leerkracht uitoefenen, beginnen steeds, zonder waarschuwing, uit de grote Russische literaire meesterwerken te citeren. Een citaat uit de Dode Zielen om de werkwoorden van beweging te verduidelijken? En episode uit het leven van Pasternak om het belang van ‘u’ en ‘jij’ in de Russische samenleving aan te kaarten? Een gedicht van Poesjkin in de les fonetiek? Merk op dat deze typisch Russische merkwaardigheid uiterst besmettelijk is en de neiging heeft zichzelf op minutieuze wijze te hechten aan de zich van geen kwaad bewuste Vlaamse professor Russische literatuur. Opgelet, lieve lezer! U zou zomaar uit het niets Russische teksten beginnen opzeggen, zo, op de openbare weg! En dit in een tijd waar onze Russische vrienden in zulk een slecht daglicht worden geplaatst! Voorzichtigheid is geboden!

Russians, teachers and professors in particular, tend to – without warning – quote from great Russian literary masterpieces. A quote from Dead Souls to clarify the use of the verbs of motion? An episode from the life of Pasternak to highlight the importance of ‘vy’ and ‘ty’ in Russian society? A Pushkin poem in Phonetics class? Be aware of the fact that this typically Russian peculiarity is highly contagious and tends to attach itself to Flemish professors of Russian literature, who are unaware of this danger! Beware, dear reader! You might just start quoting Russian poems, out of the blue, in public! And this in a time when being Russian is highly frowned upon! Be careful!

En andere typisch Russische merkwaardigheid, eentje die ik volstrekt niet begrijp, is de onkunde die Russen vertonen wanneer het gaat om aanschuiven. De Russen vertonen, wanneer ze ergens een langere tijd in een of andere rij dienen door te brengen, een zeer typisch en tegelijkertijd zeer idioot gedragspatroon. Wanneer ze net staan aan te schuiven vervelen ze zich en laten ze dit blijken. Ze kijken om zich heen, alsof de grijze muren die hun – vanzelfsprekend – omringen een antwoord op hun verveling verbergen. Ze zuchten. Diep. Ze buigen in bovenlichaam in de vreemdste hoeken om zo de afstand  tussen zichzelf en hun uiteindelijke doel in te kunnen schatten, zonder hun knusse plekje te verliezen. Vervolgens, wanneer de verveling ondraaglijk wordt en hun Moskouse, overprikkelde geest langzaam indommelt, zoeken ze afleiding. Ze tikken hun voorganger aan. “Lang hè, die rij?” “Ja, lang,” antwoord die, blij met de maar al te welkome verstrooiing. Het gesprek gaat verder over de rij, de slechte organisatie, de winter, die eigenlijk te warm is, om vervolgens een pijnlijke en stille dood te sterven. Vervolgens begint het voorsteken. Een Rus, waar hij ook aanschuift, vindt dat hij meer recht heeft op het plekje voor zich, dan zijn voorganger. Wanneer deze voorganger bij het inschatten van de rij zich net de ver opzij buigt, zijn ruggengraat te ver kromt, zijn nek te ver rekt, wordt dit geïnterpreteerd als een uitnodiging om dit plekje in te nemen. (Oude dametjes in de supermarkt gaan nog een stapje verder en gaan er vanuit dat je niet in de rij staat – de vijf mensen achter je, die er wat minder fascistische principes op nahouden als het gaat over aanschuiven, dus ook niet – als je niet je groenten al in de aanslag houdt wanneer je voorganger zijn courgettes nog netjes aan het wegen en bestickeren is. Een kwestie van interpretatie?) Wanneer deze voorganger hem vervolgens beticht van voorsteken reageert de Rus uiterst verontwaardigd en speelt hij het keer op keer klaar de schuld bij de voorganger te leggen. Dit hele ritueel van aanschuiven en voorsteken schijnt mij – een timide Belg – volstrekt buitenaards toe, maar ik ga er vanuit dat het een functie heeft. Het versterken van de sociale cohesie? Geen idee. Ik ga gewoon verder met het van me afslaan van oude dametjes in de supermarkt.

Another typically Russian peculiarity, one I absolutely do not understand, is the incompetence Russians show when it comes to queuing. The Russians, when they have to spend an extended period of time in a line, behave strangely and according to a well-structured pattern. When they’ve been standing in line for a couple of minutes they start to be bored and they show it. They look around the room, as if the grey walls that surround them hide an answer to their boredom. They sigh. Deeply. They bend their upper bodies in the strangest angles, to try and estimate the distance between themselves and their goal, without losing their cosy spot in the queue. Then, when their boredom becomes unbearable and their minds start to doze off, they start to look for distraction. They tap their neighbour’s shoulder. “It’s long, isn’t it, the queue?” “Yes, it is,” answers the neighbour, his exhausted mind welcoming the distraction. The conversation continues. They talk about the queue, the horrible organisation, the winter, which is way too warm. The conversation dies quietly and painfully. And then the jostling starts. A Russian, wherever he’s queuing, feels like he has the right to be on the spot of the person on front of him. A when this person, when trying to estimate the length of the line, bends to the side a bit too much, the Russian reads this as a sign take this spot. (Old ladies in the supermarket take it a step further and assume that you’re not in line – the five people queuing behind you, who have less  fascist principles when it comes to queuing are included – when you don’t have your vegetables ready when the person in front of you is still weighing his carrots. A matter of interpretation?) When the person who was just pushed out of the queue thereon accuses the Russian of cheating, the Russian gets offended and manages to place the blame on person number one. This queuing ritual seems utterly strange and alien to me – a timid Belgian-, but I’m assuming it has a function. Strengthening social cohesion? No idea. I’ll just continue to fight off old ladies in the supermarket.

Merkwaardig feit nummer drie alweer. Deze merkwaardigheid is sterk verbonden met de vorige en viel me dan ook de eerste keer op toen ik stond aan te schuiven om een ticketje aan te schaffen voor een ijshockeywedstrijd op de olympische spelen. Als het goed is heeft u hier reeds alles over gelezen. Anders verwijs ik u vriendelijk door naar het artikel over mijn avonturen in Sochi. Deze rij, die u hierboven kan aanschouwen, was van een stevige lengte en bovendien gevuld met welvarende Russen, maar ik liet me, met dank aan het bedeesde en geduldige bloed dat door mijn Belgische aderen vloeit hoegenaamd niet van de wijs brengen. Ik sloot aan, dankte de heer voor de milde vorst die die dag heerste (ik stond – natuurlijk – buiten aan te schuiven) en genoot van het boeiende uitzicht dat hartje Moskou me weer eens te bieden had. De Russen gedroegen zich zoals hierboven beschreven, met als toevoeging dat zij, om hun verveling te bestrijden, allemaal naar hun dure telefoons grepen en nutteloze telefoongesprekken gingen voeren over overbodige zaken allerhande. Sindsdien is het me opgevallen dat Russen steeds aan het bellen zijn. Ik geloof dat zeker een derde van de mensen die in het straatbeeld mijn beperkte – zo gaat dat in een grootstad - gezichtsveld kruisen met hun telefoon aan hun oor lopen. Of staan te bellen door middel van hun oortelefoons. Daar schrik ik elke keer weer van.

Peculiar fact number three. This peculiarity is strongly connected to the previous one and I first noticed it when I was standing in line to get my ticket to the hockey game in Sochi. Of course you read everything about this already. If you didn’t, I strongly suggest you learn Dutch and read my blogpost about my adventures in Sochi. This queue – see picture above – was quite long and above all, stuffed with wealthy Russian people, but I didn’t let that bother me – thanks to my timid and patient Belgian blood. I went to stand at the end of the line, thanked the lord for the mild frost (I was queuing outside of course) and enjoyed the pleasant view that the centre of Moscow had to offer. The Russians behaved as described in the previous paragraph, but, in addition, to control their boredom, they all grabbed for their expensive phones and had endless and useless conversations about all kinds of unnecessary things. Ever since then, I keep noticing that Russians are always on the phone. At least a third of the people I notice on the street happen have their phone next to their ear. Or they’re talking through the microphone of their earphones. That scares me every time.

In hun andere hand houden ze steeds hun onafscheidelijke sigaret. De kleurrijke kiosken in de oh zo noodzakelijke onderdoorgangen bieden voor een belachelijk lage prijs het dagelijkse nicotineshot. Voor de modieuze vrouw is er keuze uit tal van elegante sigaretten, opgefleurd met kleurtjes, smaakjes en aantrekkelijke slogans, de lange, slanke sigaretten die in mijn thuisland geassocieerd worden met netkousen en rode lichten, maar hier steevast te vinden zijn tussen de bevroren vingers van de sierlijke jonge studentes, universiteitsmedewerksters, elegante dames die niet gezien willen worden met een alledaags pakje in hun nieuwe handtas van het laatste seizoen.

In the other hand their necessary cigarette. The colourful kiosks in the underpasses offer the daily nicotine shot, for a ridiculously low price. For the fashionable women they offer a range of elegant cigarettes, perked up with colours, flavours and appealing slogans, the long, slim cigarettes that in my country get associated with fishnet stockings and red lights, but in Russia are found between the frozen fingers of graceful young students, university employees, elegant ladies that don’t want to be seen with an ordinary pack in their new last season handbag.

Naast deze kiosken - de bloemenwinkels: open 24/7. Gedurende de maanden heb ik een interne consensus bereikt over het hoe en het waarom van deze miniatuur bloemenparadijzen. Russische mannen hebben een imago dat het niveau van de straatstenen zelfs niet meer hoopt te overstijgen. Zij hebben de naam te drinken en te slaan, vaak in het openbaar. Zonder hun vrouw zijn deze mannen echter hopeloos. Zij gaan van moeder tot echtgenote tot graf en kunnen niet eens hun eigen hemden strijken. Vergeving, zelfs onverdiend, is essentieel – ziedaar de bestaansreden van de ontelbare bloemenwinkels waar u vierentwintig uur per dag terecht kan voor een mooi boeket, een knuffel of eventueel zelfs wat bonbons.

Next to these kiosks – the flower shops: open 24/7. During my time here, I managed to reach an internal consensus about the reasons of existence of these shops. Russian men have a reputation that has lost all hope of rising above absolute rock bottom. They are said to drink and hit – often in public. But, without their wives, these men are hopeless. They go from mother to wife to grave and are unable even to iron their own shirts. Forgiveness, even undeserved, is essential – and this explains the existence of the countless flower shops where you can buy a nice bouquet, a stuffed animal or even some chocolates, and this 24 hours a day!

Ik ben mij er volledig van bewust dat ik weer geen al te fraai portret neer heb gezet van mijn lieve Russische vrienden. Mijn excuses. Maar weet, dat u zoals altijd alles wat ik zeg met een stevige korrel zout moet nemen. Dit zijn slechts futiele fenomenen die ik, in al mijn aandachtigheid, heb weten op te merken en ik meen geenszins iemand te beledigen. Ik vind de Russen nog steeds een zeer merkwaardig, maar wel zeer aardig volk. Om toch met een vrolijke noot te kunnen afsluiten zou ik u hier graag een voorbeeld van geven. Ik heb u reeds verteld over de oude Russische dametjes die proberen voor te dringen aan de weegschalen op de groente- en fruitafdeling in de supermarkt. Ik koop veel groenten en fruit en besteed dan ook een heleboel tijd aan deze weegschaal. Zeer regelmatig komt er een oud Russisch dametje achter mij staan met maar één zakje worteltjes/uitjes/komkommers… Wanneer u even de moeite neemt om uw groenten neer te leggen, dat dametje voor te laten en haar vervolgens te helpen het juiste knopje te zoeken, dan krijgt u de meest dankbare blik die u ooit in uw leven gezien heeft (dit gebeurt ook wanneer u een dametje helpt met het ontcijferen van de vervaldatum). Probeert u eens.

I am very aware of the fact that the picture I drew today of my dear Russian friends was not too pretty. I apologise. Understand that I like irony and that these are just small phenomenons that I happened to notice. I do not mean to offend anyone. I think the Russians are peculiar, but very nice people. To end this blogpost, I would like to give you an example of this. Remember how I told you about the old Russian ladies by the scales in the supermarket? I tend to buy a lot of fruits and vegetables and weighing them takes quite some time. Very often, the old lady who’s next in line only has one little bag of carrots/unions/cucumbers… When you just put down your vegetables, let the lady go first and help her find the right button, you’ll receive the most grateful look you’ve ever seen in your entire life (this also happens when you help an old lady figure out the expiration date). Try!

Veel liefs uit Moskou / Lots of love from Moscow,

Malaika

Jekaterinburg & Politiek / Yekaterinburg & Politics

Lieve iedereen /Dear everyone,

Zoals beloofd heb ik vandaag voor u een uitgebreid artikel over Jekaterinburg, een prachtige stad aan de voet van de Oeral (ook de thuisbasis van Boris Jeltsin, als het u interesseert).

De knullige Engelse vertaling van mijn vorige artikel wel trouwens dusdanig goed onthaald dat ik maar gewoon doorga met dat Engels. Mijn excuses. Indien dit u niet zint negeert u gewoon de cursief getypte tekst.

Jekaterinburg is een mooie, grote, drukke stad, die me van ver aan een aardiger Moskou doet denken. Soms net iets teveel. Het metronetwerk, dat geloof ik slechts uit twee lijnen bestaat, lijkt volledig gerecycleerd. Inclusief de jetons die als toegangsbewijs dienen en met trots de M van de Moskouse metro dragen.

Today I bring you, like I promised, an article about the beautiful city of Yekaterinburg, located near the Ural mountains (Yekaterinburg is also the home of Boris Yeltsin, if you’re interested).

The sad, little English translation of my previous article was such a success, that I decided to continue to blog in English. I apologize. If you don’t like this, then just ignore the parts that are typed in English. And learn Dutch.

Yekaterinburg is a beautiful, big and busy city, that reminds me of a nicer kind of Moscow. A bit too much sometimes. The Metro, that I believe consists only of two lines, seems to be completely recycled. Including the coins that are used as tickets and that are marked with the proud M of the Moscow metro.

Jekaterinbrug beviel me ten zeerste. Kijkt u even mee:

I really liked Yekaterinburg. Let’s see why:

Ja. Precies. Daarom. In deze fraaie stad bevinden zich de gekste, meest willekeurige standbeelden. Michael Jackson. Een perverse meneer met schoen en z’n hand in z’n broek die een bekend personage uit een Russische soap moet voorstellen (edit: Dit blijkt Al Bundy te zijn. Blij dat dit uitgeklaard is). Een man in een auto. Een dikke stijlvolle man. En mijn persoonlijke favoriet: The Beatles. Waarom zijn The Beatles nu juist mijn persoonlijke favoriet? Omdat de plaatselijke hippe jeugd van Jekaterinburg dit standbeeld heeft gebruikt als excuus om alles wat haar hoofd en hart inpalmt een plekje in de openbaarheid te geven.

Kijkt u even mee:

Yes. Exactly. That’s why. In this nice city they have the weirdest, most random statues. Michael Jackson. A slightly disgusting man with shoe and his hand down his pants who apparently is a famous character from a Russian television series (edit: This turns out to be Al Bundy. I'm glad this got figured out). A man in a car. A fat classy man. And my personal favourite: The Beatles. Because the local young, hip and happening community used this statue as an excuse to give everything it watches, listens to and loves a little shoutout.

Let’s take a look:

Voor alle Doctor Who fans.

For all you Doctor Who fanpeople.

Ja. Ze kijken ook naar The Big Bang Theory.

Yes. They do watch The Big Bang Theory. 

Mijn hartje smolt weg.

My heart just melted.

En dan deze twee.

And then these two. Because Queen is awesome.

Ja, lieve lezer. Een stad die zo openlijk haar liefde voor de werken van Sir Arthur Conan Doyle bezingt is een stad die een diepe indruk op mij maakt. Ik geloof in Sherlock Holmes.

Yes, dear reader. A city that so openly expresses its love for the works of Sir Arthur Conan Doyle is a city that makes an impression. I believe in Sherlock Holmes.

Een ander aspect van deze stad dat een diepe indruk op mij heeft gemaakt is ons bezoek aan het museum dat werd opgericht ter ere van de laatste tsaar van Rusland Nicolaas de Tweede en zijn gezin. Zij werden, precies op de plaats waar dit gebouw (nu ja, de vlak hiernaast gebouwde kerk ) zich bevindt geëxecuteerd. De leiding van dit museum is in strikt orthodoxe handen en de bedeesde Russische dame die de verplichte rondleiding leidt, lijkt de onfortuinlijke tsaar en zijn gezin  (die in 2000 door de Russisch-orthodoxe kerk heilig zijn verklaard voor ondraaglijk lijden) te vereren als…nu ja, heiligen.

Op een hoog tempo vertelt zij over het leven van de tsaar, de karaktertrekken van zijn kinderen en het ondraaglijk lijden op het einde van hun leven en hoewel ik op voorhand gewaarschuwd was dat deze rondleiding een eerder propagandistisch karakter zou hebben, heb ik haar niet op een leugen of onwaarheid kunnen betrappen. Deze geschiedenis is mij, dankzij mijn studies, behoorlijk goed bekend en hoewel zij, zoals verwacht, andere accenten legde dan mijn in West-Europa genoten katholieke opleiding en bovendien hier en daar ook wat informatie verzweeg of andere informatie wat meer naar voren schoof, kon haar uitleg alles behalve leugenachtig of propagandistisch genoemd worden.

Another aspect of this city that made a deep impression was our visit to the museum that was built to honour the last Russian czar Nicholas II and his family. They were executed, exactly on the place where this museum (well, the church right next to it) was built. This museum is property of the orthodox church and the timid Russian lady that gives us our obligatory guided tour, seems to venerate the unfortunate czar and his family (who, fun fact, in 2000, were canonized by the Russian orthodox church for unbearable suffering) as…you know…saints.

At a very fast pace she tells us about the life of the czar, the personality of his children and the unbearable suffering at the end of their lives and even though I was warned that this tour might be of a slightly propagandistic nature, I did not hear a single lie. This story is, because of my studies, quite familiar to me, and even though she highlighted different aspects than my Western European, catholic education, and ignored some things here and there, her explanation was not even close to being propagandistic.  

Waarom ga ik hier nu zo uitgebreid op in, lieve lezer? Sinds twee jaar en half mag ik mijzelf studente slavistiek noemen en sinds een half jaar woon ik in dit prachtige, doch schijnbaar ondoorgrondelijke Rusland. Een van mijn stokpaardjes is het beeld van Rusland in de Belgische media: informatie is vaak onvolledig, eenzijdig of ronduit onjuist. Bovendien betrap ik onze verschillende mediakanalen er steeds vaker op zich op lacherige toon uit te laten over dit land, dat ons zo vreemd toeschijnt. Steeds vaker laat het Westen zich leiden door terminologie, foute verwachtingspatronen en bovenal een verkeerd beeld dat zich schijnbaar in de Westerse hoofden heeft genesteld. Omgekeerd geldt hetzelfde, het Russische nieuws en het Russische gedachtengoed maken zich hier evenzeer, zo niet meer schuldig aan.

Ik ben geenszins een politiek expert en heb geen ambitie mijn blog tot het politieke niveau te verheffen. Maar er zijn omwentelingen aan de gang in mijn geliefde, zo ijverig bestudeerde Oost-Europa en het schrikt me af hoe snel er gegrepen wordt naar terminologieën die druipen van onbegrip en onwetendheid.

Mijn ervaring in dit museum toonde me nog maar eens aan dat de waarheid verschillende vormen aanneemt en een geheel vormt van verschillende, geenszins objectieve facetten en voor de een eerder een kwestie is van het verstand, terwijl voor de ander de harststocht het overneemt.

Laat u niet leiden door onwetendheid en halfslachtige waarheden. Observeer, luister, tracht te begrijpen. Voel, indien u wenst.

Now, why am I telling you this, dear reader? Ever since two years and a half I’ve been studying Slavic studies and I’ve been living in this beautiful, although incomprehensible Russia for about six months now. Something I find really important is the image of Russia in Belgian media: information often is incomplete or just wrong. On top of that, I’ve noticed that, in our media, people have started talking about Russia, a country that is so unknown to us, on a slightly ironic tone. Often, the West seems to be guided by terminology, wrong expectations and above all a wrong image that apparently has grown in Western heads. The opposite also seems to be true, the Russian news and Russian ways of thinking are equally, maybe even more, guilty of this.

I’m not an expert in politics and do not have the ambition to bring this blog to a new, political level. But things have been moving in the Eastern-Europe that I study and love and it frightens me how fast people reach for terminologies that drip with incomprehension and ignorance.

My experience in this museum once again showed me that truth takes many forms and is a whole of many aspects that are in no way objective. The truth for one can be a matter of the mind, when for the other the heart takes over.

Don’t be guided by ignorance and half-truths. Observe, listen, try to comprehend. Feel, if you wish.

Veel liefs uit Moskou / Lots of love from Moscow,

Malaika